Τα κορίτσια του ροζαρίου

Ο Κέβιν Μπερν, παλιά καραβάνα στο τμήμα ανθρωποκτονιών της Φιλαδέλφειας, έχει επιλύσει σχεδόν όλους τους φόνους που του ανατέθηκαν κατά τη διάρκειας της μακράς του θητείας στο αστυνομικό σώμα. Οι επιτυχίες του αυτές όμως είναι το μόνο θετικό στη ζωή του. Αλκοολικός, χρήστης ουσιών, βίαιος, χωρισμένος βέβαια από τη γυναίκα του, έχει περιορίσει τα ενδιαφέροντά του αποκλειστικά στη δουλειά του.
Η τελευταία υπόθεση πάντως είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Ένας ανισόρροπος δολοφόνος σκοτώνει έφηβες κοπέλες, όλες μαθήτριες καθολικών σχολείων της πόλης, τις οποίες παρατάει νεκρές, γονατιστές, με τα χέρια δεμένα με μεταλλικό μπουλόνι σε στάση προσευχής. Δεν πρόκειται για σεξουαλικά εγκλήματα. Ο κατά συρροή δολοφόνος είναι ξεκάθαρα ένας ψυχωσικός φανατικός θρησκόληπτος.
Επί πλέον, ο Μπερν πρέπει να βοηθήσει και την καινούρια συνάδελφό του, Τζέσικα Μπαλζάνο, στην πρώτη της αποστολή στο αξιοζήλευτο για κάθε αστυνομικό τμήμα ανθρωποκτονιών, και να τη μυήσει στις τεχνικές που θα τους οδηγήσουν στη γρήγορη διαλεύκανση. Γιατί ο δολοφόνος δεν περιμένει. Και τα αθώα νεαρά του θύματα αυξάνονται συνεχώς...

Ο Μοντανάρι καταφέρνει να ξετυλίξει μια ιστορία που διαθέτει όλα τα στοιχεία ενός εξαιρετικού αστυνομικού: έξυπνους αστυνομικούς που παρατηρούν και την τελευταία λεπτομέρεια, δολοφόνο που δεν αφήνει σχεδόν κανένα ίχνος, και πολλούς υπόπτους που φαίνονται από πολλές ενδείξεις πως αυτοί θα πρέπει να διέπραξαν τα εγκλήματα. Βέβαια, το δολοφόνο δεν πρόκειται να τν ανακαλύψετε, αν δε διαβάσετε το βιβλίο μέχρι το τέλος.

Ο συγγραφέας φαίνεται πως μελέτησε σε βάθος τον τρόπο που εργάζονται οι επαγγελματίες αστυνομικοί, ιατροδικαστές και όλοι όσοι εμπλέκονται σε υποθέσεις ανθρωποκτονιών. Αυτό είναι ένα μεγάλο ατού του μυθιστορήματος γιατί αυξάνει κατακόρυφα το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τις μύριες όσες λεπτομέρειες που αναφέρει.
Ενδιαφέρον επίσης είναι ο τρόπος που παρουσιάζει τους αστυνομικούς, με πολλές ανθρώπινες ανησυχίες, φόβους, ελπίδες και βάσανα. Χαρακτηριστικά, δείτε το κεφάλαιο 57, όπου περιγράφει την κηδεία του Τζίμι Πιούριφαϊ, του παλιόφιλου του Μπερν που ξεψύχησε στο νοσοκομείο.


Richard Montanari (2006) Τα κορίτσια του ροζαρίου. Αθήνα: Bell Best Seller (τεύχος 871) Χάρλεκιν Ελλάς Εκδοτική
Μετάφραση Σαμάνθας Κωνσταντέα
σ. 460
ISBN 960-450-871-7

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2005 από την Ballantine Books, θυγατρική της Random House.

Προσωπική ιστοσελίδα του συγγραφέα:
http://www.richardmontanari.com/

[Η ελληνική μετάφραση είναι αρκετά καλή και κυλάει στρωτά κατά την ανάγνωση, παρά τα λίγα γραμματικά λάθη και τις περισσότερες περιπτώσεις Greenglish που παρατήρησα. Μερικές από αυτές, πρόκειται για κατά λέξη μετάφραση αγγλικών ιδιωματισμών, που δυσκολεύουν αναπόφευκτα την κατανόηση του κειμένου.
Π.χ. σ. 146 «πεταλούδες στο στομάχι», σ. 145 «λιτανεία της φρίκης», σ. 147 «Ιρλανδέζικη γρατζουνιά», σ. 183 «παρά τη ρητορική που επέμενε πως...».
Η Χάρλεκιν διαθέτει και επιμελητή και διορθωτές, οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν παρατηρήσει τις μικρές αυτές ατέλειες.]