Η ΜΑΣΙΓΚΑ ΤΩΝ ΠΑΞΩΝ.

Με ιδιαίτερη συγκίνηση διάβασα το βιβλίο αυτό της Ε. Αποστολοπούλου-Μιχαηλίδου, τη βιογραφία δηλαδή της Μάσιγκας, της περίφημης γιατρίνας των Παξών από το 1924 έως το 1968.
Ιστορίες γι΄αυτήν είχα ακούσει από τη γιαγιά μου, τη Βάγγιω, που πάντα τη μνημόνευε όσο ζούσε, για τη βοήθεια που προσέφερε στους κατοίκους , ιδίως το διάστημα 1926-1956, που ήταν η μοναδική γιατρός στο νησί! Και με τι μέσα μάλιστα... το ξύλινο στηθοσκόπιό της, τις ¨κουτάλες¨ για να ξεγεννάει και τα λιγοστά φάρμακα του υποτυπώδους φαρμακείου που υπήρχε. Για χρηματική απολαβή, φυσικά, ίσχυε τότε το σύστημα της κοντότας. Ανάλογα με τη οικογενειακή της κατάσταση κάθε οικογένεια έδινε στη Μάσιγκα ετησίως δύο, μία, ή μισή ξέστα λάδι. Συχνά από τους φτωχούς δεν έπαιρνε καμιά απολύτως αμοιβή.
Μια φορά, καθώς πήγαινε η γιαγιά μου τις δύο μικρές κόρες της στο σχολείο, συνάντησαν στο δρόμο τη Μάσιγκα πάνω στο μεταφορικό της μέσον, το γάιδαρο ¨Κανάρη¨! Μόλις τις είδε, έβαλε κατσάδα στη γιαγιά μου λέγοντάς της ¨Μωρή Βάγγιω, πήγαινε να πάρεις πίσω την κοντότα, γιατί θα πρηστείς και θα μείνουν τα παιδιά μόνα τους¨. Η γιατρός ήξερε βέβαια την οικονομική κατάσταση της χήρας και δεν ήθελε καθόλου αμοιβή για τις υπηρεσίες της. Δεν είναι η μοναδική ιστορία. Όσους γέρους Παξινούς συνάντησα, πάντα είχαν κάποια ιστορία να διηγηθούν για τις αγαθοεργίες της Μάσιγκας, αλλά και για το πόσο καλή γιατρός ήταν.
Το πώς βέβαια αποφάσισε μια ταλαντούχος γιατρός, με μετεκπαίδευση στον Ευαγγελισμό και σε νοσοκομείο της Βιέννης και καλές προοπτικές για σπουδαία καριέρα στην πρωτεύουσα, να δεχτεί να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της ασκώντας ιατρική σε απομονωμένο νησί εξηγείται μόνο από το γεγονός ότι είχε πάρει την απόφαση να παίξει το ρόλο της " ιατρού μοναχής". Και αυτό, όχι από κάποια θρησκευτική μονομανία. Γι΄ αυτή το λειτούργημα του γιατρού σήμαινε πως απαρνιόταν οικογένεια ή πλούτη και μόνο της μέλημα ήταν η φροντίδα των ασθενών της.
Φαίνεται είχε κολλήσει το μικρόβιο από τη θείο της, γιατρό του νησιού μέχρι το 1926, Αναστάση Μητσιάλη (Ντάτσολο), ο οποίος επίσης δεν έκανε οικογένεια.

Ε. Αποστολοπουλου-Μιχαηλίδου (2008) Η Μάσιγκα των Παξών. Η γιατρός Μαρία Μητσιάλη 1895-1981. Αθήνα

Η συγγραφέας, που έστησε το παιδιατρικό τμήμα στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας, έχει γράψει δύο ακόμη βιβλία:

(2003) Τα πρώτα χρόνια της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου της Κέρκυρας 1970-1990. Αθήνα: Λύχνος

(2006) Η φροντίδα των παιδιών της Κέρκυρας τον 20 αιώνα 1901-2000.
Αθήνα


Σημειώσεις:
κοντότα = μίσθωση του γιατρού (εφάπαξ αμοιβή του κατ΄έτος)
ξέστα = 16 κιλά

iWoz

Αγόρασα το βιβλίο γιατί ήταν αδύνατο να αντισταθώ στην αυτοβιογραφία του Steve Wozniak, του δημιουργού του Apple I και II και συνιδρυτή της εταιρίας Apple Computer. Παρ΄ ότι εκείνη την ημέρα είχα ορκιστεί στον εαυτό μου να μην αγοράσει βιβλίο που θα ξεπερνούσε τα 10 ευρώ, παρέβην εντελώς αυτή την υπόσχεσή μου μόλις διάβασα τις πρώτες σελίδες του βιβλίου στο σαλονάκι του βιβλιοπωλείου.
Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Μια εκ βαθέων αυτοβιογραφική εξομολόγηση από έναν άνθρωπο που καταλάβαινες πως ήταν ειλικρινής και θα παρουσίαζε τα γεγονότα ακριβώς όπως διαδραματίστηκαν.
Και ποια γεγονότα!
Εδώ, ούτε λίγο ούτε πολύ, πρόκειται για το πιο κοσμοϊστορικό γεγονός του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Τη δημιουργία του πρώτου ηλεκτρονικού υπολογιστή που τον έβγαζες από το κουτί και μπορούσες να χρησιμοποιήσεις αμέσως χωρίς να είσαι ο μανιώδης, βαρεμένος «κομπιουτεράκιας».
Ο Steve Wozniak μας περιγράφει τη ζωή του από τα πρώτα παιδικά του χρόνια, όταν η πατέρας του (μηχανικός κι αυτός) τον μύησε στα μυστικά της ηλεκτρονικής.
Όμως ο Wozniak φαίνεται πως διέθετε ήδη το «κατάλληλο γονίδιο».
Αργότερα είχε την τύχη να έχει δασκάλα στο δημοτικό την δεσπoινίδα Skrak που επικροτούσε πάντα την ιδιαίτερη κλίση του στα μαθηματικά και τις επιστήμες, και αργότερα στο λύκειο Homestead High School τον κύριο McCollum, που του δίδαξε το μάθημα της ηλεκτρολογίας.
H μανία του ήταν να διαβάζει τις τεχνικές οδηγίες διαφόρων ηλεκτρικών συσκευών και να τις επανασχεδιάζει με το δικό του τρόπο, βελτιώνοντάς τες μετατρέποντάς τες πιο λειτουργικές και πιο απλές για τον τελικό χρήστη.
Η δεύτερη τρέλα του ήταν να σκαρώνει φάρσες, όπως η συσκευή του για να κάνεις δωρεάν υπεραστικά τηλεφωνήματα.
Ο Wozniak παρακολούθησε πανεπιστήμιο ένα έτος στο University of Colorado, ένα έτος στο De Anza Community College και ένα έτος στο Caltech. Κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του πολλά χρόνια αργότερα, όταν πια πολύ πλούσιος, παραιτήθηκε από την Apple και τελείωσε το τέταρτο έτος των σπουδών του στο πανεπιστήμιο University of California at Berkeley, όπου γράφτηκε χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα!
Ήταν όμως πάντοτε ένας πανέξυπνος και ιδιαίτερα ευρηματικός ηλεκτρολόγος μηχανικός.
Ο Apple II ήταν ο πρώτος υπολογιστής που είχε έγχρωμη οθόνη, οδηγό για δισκέτα, αρκετή μνήμη για να τρέξει μεγάλη ποικιλία προγραμμάτων, και αρκετά χαμηλή τιμή για να αγοραστεί από το μέσο καταναλωτή. Ας μην ξεχνάμε πως ήταν ο πρώτος υπολογιστής που έφτασε να πουλήσει ένα εκατομμύριο μηχανήματα! Και ήταν εξ ολοκλήρου σχεδιασμένος από τον Steve Wozniak.
Όμως ο Wozniak δεν ήθελε ποτέ να διοικήσει εταιρίες (σχεδόν με το ζόρι δέχτηκε να παραιτηθεί από την Hewlett Packard για να συμμετάσχει στη δημιουργία της Apple Computer) και το 1985 άφησε την Apple για να ξεκινήσει μια νέα επιχείρηση που θα έφτιαχνε τηλεχειριστήρια!
Εξ άλλου όπως το λέει ο ίδιος: «Η μεγάλη μου χαρά στη ζωή είναι να ξεκινάω μικρές εταιρίες με μικρές ομάδες φίλων. Να επινοώ νέες ιδέες και να προσπαθώ να τις υλοποιήσω.»
Ως συγγραφέας δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα (γι΄ αυτό το βιβλίο το έγραψε με τη βοήθεια της Gina Smith), αλλά τι σημασία έχει αυτό, όταν πρόκειται για το μηχανικό που άλλαξε τα πάντα στο τοπίο των ηλεκτρονικών υπολγιστών;
Το βιβλίο είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για όσους ενδιαφέρονται για υπολογιστές και πραγματικός θησαυρός για όποια-ο σκέφτεται να ακολουθήσει το επάγγελμα του μηχανικού.

Διάβασα τη χαρτόδετη αγγλική έκδοση του βιβλίου
Steve Wozniak with Gina Smith (2007) iWoz. London: Headline Publishing Group
ISBN 978-0-7553-1553-4

τιμή 7,99 λίρες, ή 11,70 ευρώ στο βιβλιοπωλείο Public της Πλατείας Συντάγματος
(Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρώτη φορά στις ΗΠΑ, το 2006, από τον εκδοτικό οίκο W. W. Norton & Company)

Σημειώσεις:
σύντομη συνένετευξη (8 λεπτών) του Steve Wozniak για το αυτοβιογραφικό του βιβλίο
http://www.youtube.com/watch?v=kWQhB4Zavk8
προσωπικός ιστότοπος του Steve Wozniak
http://www.iwoz.org/

Outliers

Ο διάσημος Καναδός ιστορικός και αρθρογράφος του περιοδικού New Yorker, Malcolm Gladwell, προσπαθεί με το τρίτο του πετυχημένο βιβλίο να απαντήσει στο ερώτημα “Γιατί μερικοί άνθρωποι πετυχαίνουν πολύ περισσότερο από τους άλλους”.

Συγγράφει λοιπόν μια εμπεριστατωμένη κοινωνική ιστορία της επιτυχίας.
Σ΄ αυτήν παρελαύνουν προσωπικότητες όπως ο πρωτεργάτης του UNIX BSD, της JAVA και της εταιρίας Sun Microsystems, Bill Joy, o ιδρυτής της Microsoft, Bill Gates, το πιο γνωστό συγκρότημα ποπ μουσικής του εικοστού αιώνα. οι Beatles, ο ιθύνων νους του προγράμματος της ατομικής βόμβας Oppenheimer, ο νεοϋορκέζος μεγαλοδικηγόρος Joe Flom, αλλά και άλλα, λιγότερο γνωστά άτομα, όπως ο “εξυπνότερος άνθρωπος της Αμερικής” Chris Langan, ή στο τελευταίο κεφάλαιο η τζαμαϊκανή Joyce, η ίδια η μητέρα του συγγραφέα.
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Άλλος σε μεγάλο κι άλλος σε μικρότερο βαθμό κατάφεραν να ξεχωρίσουν από τους ομοίους τους και να πετύχουν εξαιρετικά πράγματα.
Σύμφωνα με το συγγραφέα (σ. 285). Όλοι αυτοί οι επιφανείς δικηγόροι, οι μαθηματικές ευφυΐες, οι πολυεκατομμυριούχοι της πληροφορικής φαίνεται, στην αρχή, πως δεν έχουν σχέση με το συνηθισμένο κόσμο που ζούμε όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί. Και όμως. Είναι όλοι τους προϊόντα μιας συγκεκριμένης ιστορικής εποχής, μιας κοινωνίας, συγκεκριμένων ευκαιριών και κάποιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Η επιτυχία τους δεν είναι ανεξήγητη ή μυστηριώδης. Βασίζεται σε
ένα πλέγμα πλεονεκτημάτων και κληρονομιών. Μερικές απ' αυτές τις κέρδισαν λόγω της προσπάθειας που κατέβαλαν, άλλες γιατί απλώς ήσαν τυχεροί. Τελικά όμως όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι στατιστικά παράδοξα, όπως στην αρχή νομίζουμε. Και η εξήγηση βρίσκεται γύρω τους: στην οικογένειά τους, τον τόπο γέννησής τους, στην κοινωνία που μεγάλωσαν και την εποχή τους.

Το βιβλίο “καταπίνεται μέσα σε λίγες ώρες. Είναι τόσο πειστικό, γεμάτο ξεκάθαρους συλλογισμούς και άπειρα ολοζώντανα παραδείγματα, που αποκλείεται να το αφήσετε πριν φτάσετε στην τελευταία του γραμμή.
Δικαίως ο κριτικός του περιοδικού ΤΙΜΕ έγραψε πως είναι “βασιλικά διασκεδαστικό”.


Malcolm Gladwell (2008). Outliers. The story of success. New York: Little, Brown and Company. Hachette Book Group

ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Με το έργο αυτό ο Ξενοφώντας προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα πώς
μια τόσο ολιγάνθρωπη πόλη αναδείχτηκε μία από τις πιο ονομαστές στην Ελλάδα.
Ο Αθηναίος ιστορικός, εμφανέστατα θαυμαστής του σπαρτιατικού συστήματος διακυβέρνησης της Σπάρτης, στο σύντομο αυτό πολιτικό του δοκίμιο, μας παρουσιάζει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του "στρατοκρατικού" καθεστώτος, που φαίνεται πως κύριό του μέλημα ήταν η συντήρηση ενός άριστα εκπαιδευμένου στρατού που θα υπεράσπιζε την σπαρτιατική κοινωνία τόσο από τους εσωτερικούς της εχθρούς (τους είλωτες), όσο και από τους εξωτερικούς.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνει στην σπαρτιατική αγωγή, την εκπαίδευση των νέων, κοριτσιών και αγοριών κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μάθουν πως το κύριό τους καθήκον είναι το συμφέρον της πατρίδας και όχι το ατομικό ή το οικογενειακό.
Στη Σπάρτη άμιλλα δε σήμαινε επίδειξη πλούτου ή γνώσεων αλλά αυστηρή πειθαρχεία, εργατικότητα, σεβασμός στην εξουσία, η δε χειρότερη προσβολή ήταν να χαρακτηριστεί κάποιος πολίτης δειλός, οπότε σχεδόν εξοστρακιζόταν από την απόλυτα συντεταγμένη αυτή πολιτεία.
Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τα κεφάλαια 2-4, όπου περιγράφεται η συστηματική εκπαίδευση των εφήβων ώστε "εις το μήποτε οργήν του μη πείθεσθαι τοις νόμοις κρατήσαι".
Οι Σπαρτιάτες βλέπετε, αντίθετα από τους άλλους αρχαίους Έλληνες, δε σταματούσαν την αγωγή μετά την παιδική ηλικία, κυρίως επειδή γνώριζαν πως κατά την εφηβική ηλικία περισσεύει η "ύβρις" και οι "επιθυμίες των ηδονών" οπότε οι παιδονόμοι επέβαλαν
"πλείστην ασχολίαν" για να μην καταντήσουν οι νέοι εντελώς περιθωριακοί λόγω δειλίας...

Ξενοφώντος Λακεδαιμονιών Πολιτεία. Μετάφραση - σχόλια Γιώργος Ράπτης.
(ειδική έκδοση για την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 2008)
2007 Εκδόσεις Ζήτρος ISBN 978-960-19-0037-7

ΚΑΙΣΑΡ

Στο βίο αυτό ο Πλούταρχος διηγείται την πολυτάραχη ζωή του πιο περίφημου Ρωμαίου στρατηλάτη, του Καίσαρα, τον οποίο παραλληλίζει βέβαια με τον Αλέξανδρο.
Τον παρακολουθούμε να σκαρφαλώνει σκαλί σκαλί όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας:
ιερέας του Δία (flamen dialis), δήμαρχος (tribunus plebis), ταμίας (quaestor), αρχιερέας ( pontifex maximus), στρατηγός ηγεμών (praetor), τιμητής των ηθών (praefectus morum) και τέλος ύπατος (consul).
Ηγέτης πάντα του "λαϊκού κόμματος" (populares) δε σταμάτησε ποτέ να χαϊδεύει το λαό προσφέροντας αφειδώς από την ίδια του την περιουσία, ψηφίζοντας νόμους για ανακατανομή των δημοσίων γαιών στους άπορους και επιλέγοντας ως περιοχή της κατοικίας του την υποβαθμισμένη Subura, τη συνοικία με τα πορνεία και τη λαϊκή αγορά.
Αφού κατάκτησε όλη την τότε γνωστή οικουμένη, Μικρά Ασία, Γαλατία και Αφρική,
δε δίστασε να διαβεί το Ρουβίκωνα και να εμπλακεί σε εμφυλίους πολέμους, μέχρι την ολοκληρωτική κατατρόπωση των αντιπάλων του (Πομπηίου, Κάτωνα, Σκιπίωνα) και την απόλυτη κυριαρχία του.
Έφτασε στο αξίωμα του δια βίου δικτάτορα (dictator perpetuo), απόλυτος άρχων, κοσμοκράτορας, όμως αυτός "ο της βασιλείας έρως" του στοίχισε τη ζωή.
Την 15 Μαρτίου του 44 π.Χ., αψήφισε τις προειδοποιήσεις για συνωμοσία εναντίον του, και όλα τα "σημεία θαυμαστά και φάσματα" (ουράνια φώτα, κρότους, φλεγόμενους ανθρώπους, δυσοίωνα σημάδια σε θυσίες) και πηγαίνει στη σύγκλητο, προτιμώντας τον
"απροσδόκητον θάνατον".
Εκεί ο πατέρας της πατρίδας (pater patriae) δολοφονείται από ομάδα αντιπάλων του με αρχηγούς τον Κάσσιο & τον Βρούτο.

Στο βίο αυτό βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες τις αφηγήσεις
α) σύγκρουση με αριστοκρατικούς και τρομοκρατία (παρ. 14-15)
β) πολεμικές σκηνές από τους γαλατικούς πολέμους (παρ. 16-20)
γ) σκηνές πανικού στη Ρώμη κατά τον εμφύλιο πόλεμο (παρ. 34-37)
δ) καταδίωξη του Κάτωνα στη Λιβύη (παρ. 52-54)
ε) τα γεγονότα περί της δολοφονίας του Καίσαρα (παρ. 63-67)



Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι. Καίσαρ. Εισαγωγή-μετάφραση Γιώργος Α. Ράπτης.
Ειδική έκδοση για την εφημερίδα Το Βήμα, σε δύο τομίδια, 2008.
(αρχική έκδοση, 2005 Εκδόσεις Ζήτρος)

god is not Great. How religion poisons everything.

Στο «Ο θεός δεν είναι μεγάλος. Πώς ο θρησκείες δηλητηριάζουν τα πάντα» (προσέξτε το μικρό γράμμα στη λέξη "θεός") ο δημοσιογράφος Christopher Hitchens γράφει ένα βιβλίο για την αθεΐα επικεντρώνοντας την προσοχή του περισσότερο στο πολιτικό σκέλος του προβλήματος. Γι’ αυτόν υπάρχει ένα επιτακτικό δίλημμα που πρέπει να απαντήσουμε: Τι διαλέγουμε; Τον πολιτισμό ή τη θρησκεία; Είναι τελείως απόλυτος στο γεγονός πως πρέπει να υποστηρίξουμε το κοσμικό κράτος απέναντι σε μια ολομέτωπη επίθεση των φανατικών οπαδών της θρησκευτικής ή οποιασδήποτε άλλης μεσσιανικής ιδεολογίας.
Και σ’ αυτό το σημείο, συμπεριλαμβάνει κάθε μαχόμενο θρησκευόμενο οποιασδήποτε θρησκείας, μονοθεϊστικής ή μη.
Οποιοσδήποτε θέλει να παρέμβει στην προσωπική μας ζωή με θέσφατα κάποιας «ουράνιας δικτατορίας» είναι επικίνδυνος.
Στο βιβλίο του βέβαια αναφέρει πάμπολα παραδείγματα εγκλημάτων που κατά καιρούς διαπράχτηκαν από διάφορους φανταμενταλιστές χριστιανούς, μωαμεθανούς, ιουδαίους ή βουδιστές, ακόμη και από καθεστώτα που θεωρούνται συνήθως αντικληρικά (όπως ο ναζισμός ή ο κομμουνισμός) αλλά τα οποία ο Christopher Hitchens θεωρεί ως μία μορφή θρησκείας, δηλαδή ολοκληρωτισμού και βαρβαρότητας.

Στα τελευταία μάλιστα δύο κεφάλαια ολοκληρώνει το λίβελλό του εναντίον κάθε θρησκείας με ένα κάλεσμα για ένα «Νέο Διαφωτισμό» ως κίνημα αντίστασης των απανταχού οπαδών του ρασιοναλισμού ενάντια στην επικίνδυνη λαίλαπα της θεοκρατίας.
Ή αλλιώς με τα λόγια του Gotthold Lessing:
«Η αληθινή αξία του ανθρώπου δεν καθορίζεται από την κατοχή της υποτιθέμενης ή πραγματικής Αλήθειας, αλλά κυρίως είναι η προσπάθεια να φτάσουμε στην αλήθεια...
Αν τυχόν ο θεός κρατούσε στο δεξί του χέρι κρυμμένη όλη την αλήθεια και στο αριστερό μονάχα τη σταθερή και φιλόπονη τάση για Αλήθεια, .... θα διάλεγα ταπεινά το αριστερό χέρι»

Ο Christopher Hitchens είναι ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο άτομο. Πολιτικά ξεκίνησε ως οπαδός των εργατικών στην Αγγλία, αλλά κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ τη δεκαετία του 60 μεταπήδησε στους τροτσκιστές. Το 1989, μετά τη διαταγή του Χομεϊνί για δολοφονία του βλάσφημου συγγραφέα Rushdie (φίλου του Hitchens) αντέδρασε στην χλιαρή αντίδραση της αριστεράς απέναντι στην ακραία αυτή μορφή λογοκρισίας και ξεκίνησε το δικό του πόλεμο εναντίον των φονταμενταλιστών. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζει τον πόλεμο στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και πλησίασε τις απόψεις του Αμερικάνου "γερακιού" Wolfowitz.
To 2007 έγινε Αμερικάνος πολίτης στα σκαλιά του μνημείου του Thomas Jefferson, ο οποίος μαζί με τους George Orwell και Thomas Paine είναι τα ινδάλματά του.

Christopher Hitchens (2008) god is not Great. How religion poisons everything. New York: Twelve. [Hachette Book Group USA]

Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 2007 και μέσα σε μία εβδομάδα έφτασε στη δεύτερη θέση των πωλήσεων της Amazon μετά το Χάρι Πότερ.

Σύμφωνα με την κριτική του Library Journal, «το βιβλίο είναι ένα προκλητικό, παθιασμένο έργο... που το συστήνουμε χωρίς επιφυλάξεις»


Δείτε επίσης:
ομιλία σχετική με το βιβλίο του συγγραφέα και απαντήσεις του σε ερωτήσεις από το κοινό (διάρκειας μίας ώρας) στον ιστότοπο «Συγγραφείς στη Google»
http://www.youtube.com/watch?v=sD0B-X9LJjs

ολιγόλεπτη συνέντευξη του συγγραφέα στο CBS
http://www.youtube.com/watch?v=0YPmt8TUoX4

βιογραφία του συγγραφέα
http://en.wikipedia.org/wiki/God_is_not_Great

THE AUDACITY OF HOPE

Πάει πολύς καιρός από τότε που διάβασα πολιτικό βιβλίο και μάλιστα γραμμένο από ενεργό πολιτικό.
Όσο δε για Αμερικανό πολιτικό, ούτε λόγος να γίνεται.
Τι το ιδιόρρυθμο έχει λοιπόν ο Ομπάμα;
Ας μη γελιόμαστε.
Ο λόγος είναι ότι πρόκειται για μαύρο Αμερικανό, και μάλιστα, κάποιον «σαν κι εμάς», που ξεκίνησε από χαμηλά και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά και μαθαίνοντας συνεχώς νέα πράγματα, πηδώντας από το ένα πανεπιστήμιο σε ένα καλύτερο, να φτάσει να διεκδικεί σήμερα την προεδρία των ΗΠΑ!
Αυτή την προσπάθειά του να υπερβεί τον εαυτό του, ή μάλλον τις αντίξοες συνθήκες του κοινωνικού του περίγυρου (παιδί χωρισμένων γονιών, μειονότητα) περιγράφει ο Ομπάμα στο βιβλίο του «Η τόλμη της ελπίδας». Και με αυτό το σύνθημα φαίνεται πως μάλλον θα κερδίσει τις εκλογές. Την πίστη του στο αμερικάνικο όνειρο, ή μάλλον τις σκέψεις του για το πώς η Αμερική θα καταφέρει να ξανακερδίσει το περίφημο αυτό όνειρο.
Σε όλο το βιβλίο αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πως πρόκειται για έναν πολιτικό με όραμα, ο οποίος ταυτόχρονα μιλά με αφοπλιστική ειλικρείνια ("ναι ταξιδεύω με ιδιωτικό τζετ αφού ο νόμος μου δίνει τη δυνατότητα να το πληρώνω σαν πρώτη θέση" σ. 137) αλλά επίσης βρίσκεται σίγουρα από τη μεριά των προοδευτικών (“liberals” αποκαλούνται στις ΗΠΑ), όπως ξεκάθαρα δηλώνει εξαρχής στον πρόλογό του. (σ. 10): «Είμαι δημοκρατικός, τελικά. Οι ιδέες μου για τα περισσότερα θ΄λεματα ταιριάζουν περισσότερο με τα άρθρα των Τάιμς της Νέας Υόρκης παρά τη Γουόλ Στριτ Τζέρναλ. Νευριάζω με την πολιτική που συστηματικά ευνοεί τους πλούσιους παρά το μέσο Αμερικανό, και επιμένω πως η κυβέρνηση παίζει σπουδαίο ρόλο στο να ανοίγει ευκαιρίες για όλους.. Πιστεύω στην εξέλιξη των ειδών, την επιστημονική έρευνα και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Πιστεύω στην ελευθερία του λόγου και βλέπω με δυσπιστία την προσπάθεια της εξουσίας να επιβάλει θρησκευτικές πεποιθήσεις σε όσους τις απαρνιούνται.
Επίσης είμαι φυλακισμένος στις προσωπικές μου καταβολές: Δε γίνεται παρά να βλέπω την Αμερική μέσα από το φακό ενός μαύρου, γεννημένου από γονείς που ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες, και πάντοτε σκέφτομαι τους φανερούς και κρυφούς τρόπους με τους οποίους η εθνοτική ομάδα και η κοινωνική τάξη διαμορφώνει τη ζωή μας...»

Ένα βιβλίο που σίγουρα αξίζει να διαβάσετε για την ωραία του γλώσσα, για να δείτε πώς παίζεται από τα μέσα το παιχνίδι της εξουσίας στην υπερδύναμη, αλλά και ως μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα φιλοσοφική πολιτική βιογραφία. Ο Ομπάμα μας εξομολογείται τα πάντα: τη γνώμη του για την πολιτική, τη θρησκεία, την εξωτερική πολιτική, αλλά και την οικογένεια, και τις διάφορες μειονοτικές εθνότητες.



Barack Obama (2006) The Audacity of Hope: thoughts on reclaiming the American Dream. New York: Crown Publishing Group [A division of Random House]
ISBN 0-307-23769-9