Πνοές

Μια συλλογή 99 πνοών, αφού δεν μπορούμε να τα αποκαλέσουμε «ποιήματα»μιας και ο Εμρέ τα εκφωνούσε από τα βάθη της ύπαρξής του χωρίς να τα επεξεργάζεται όπως οι διανοούμενοι ποιητές. Ο ίδιος εξ άλλου τα αποκαλούσε “Doğuş”; ένα είδος «ομιλίας» καθώς χάνεις τον εαυτό σου κατά την προσπάθεια να εισχωρήσεις στο θείο.

Ο Τούρκος ανατολίτης σούφι, προφορικός ποιητής Ισμαήλ Εμρέ (1900-1970), υπήρξε «ένας μοναχικός οδοιπόρος στο δρόμο του θεού» χωρίς ποτέ να ανήκει σε κάποιο δερβίσικο τάγμα.

Οι πνοές διαβάζονται σαν ερωτικά ποιήματα, σαν προσωπικές μαρτυρίες ενός ατόμου που παλεύει να υπερβεί ανθρώπινες μικρότητες και να ενωθεί με το θείο. Όμως δεν είναι καθόλου παπαδίστικα. ούτε κηρύσσουν κάποια συγκεκριμένη θρησκεία ή στείρο δόγμα. Οι εικόνες που μας ζωγραφίζει ο Ισμαήλ είναι ολοζώντανα γήινες, όπως κι ο τραχύς δρόμος που διάλεξε να διαβεί.
Σε καμιά περίπτωση ευκολοχώνευτο υλικό. Πρέπει να τα ξαναδιαβάσεις, γευόμενος αργά τη σκέψη του «αγράμματου» αυτού απόκρυφου διανοητή.
Ευτυχώς η καλή μετάφραση και τα άφθονα σχόλια της μεταφράστιας βοηθούν αρκετά τον αναγνώστη.

Την επιλογή, μετάφραση και σχολιασμό έκανε η Πολύμνια Αθανασιάδη, καθηγήτρια της Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με κύρια ερευνητική ενασχόληση τη μετάβαση από τη νεοπλατωνική στην ισλαμική θεολογία.



Ισμαήλ Εμρέ (1991) Πνοές. Αθήνα: Δόμος